A Greek soldier’s photo that goes viral! (PHOTO)

“What? Bad weather? Business as usual…”

The Hellenic Army General Staff released this photo from the Greek-Turkish borders on Evros river, Thrace.

In the photo one can see the frozen river, Turkey across the river, the Greek flag and the soldier on duty.

The photo went viral in the social media in minutes!

Hellenic Army: They wouldn’t let this opportunity slip away! (PHOTOS)

Train as you’ll fight!

• 
  

After helping their local community deal with the extreme weather conditions, the members of the 50th Mechanized Brigade took advantage of the snow-covered terrain for a realistic military drill!

And they were not alone. The commandos of the 5th Raider Battalion couldn’t…resist the temptation and off they went to train as they will fight!

Take a peek!…

German “No” to new Greek rescue package, says Schauble

Germany would not accept a new bailout program for Greece in the event the IMF left the current program, German Finance Minister Wolfgang Schauble told Bloomberg news agency. Mr. Schauble stressed that a departure of the Fund from the running program would be a clear indication that Greece had failed to live up to its end of the deal, adding that the financial assistance to Greece was provided since 2010 under the provision that the IMF would be participate.

“The program will be terminated as one of the requirements, the basis, would have been scrapped”, he underlined on the sidelines of the Davos Economic Forum in Switzerland.

The German Finance Minister said he would it would be fruitless to attempt to persuade the German parliament to approve a new rescue package for Greece, as the MPs would argue Greece had failed to live up to its commitments in the previous program, despite the flexibility shown by the European institutions.

Meanwhile, ECB President Mario Draghi stated that the bank did not consider any state debt unsustainable.

FT: Greek Tragedy-how much can one nation take?

Article presents everyeday people and their hardships

Financial Times Europe correspondent Henry Foy publishes a long piece entitled “A Greek Tragedy: How much can one nation take?”, focusing on the hardships the Greek people are facing due to the economic crisis, which is now in its 6th year. From FT:

High quality global journalism requires investment.
It has been more than 3,000 years since the remote Greek village of Efyra had its moment of fame. Perched on one of the rolling hills that undulate across the Peloponnese towards the western coast, it was named by Homer himself as a place that Odysseus once visited. High quality global journalism requires investment.
Today, Efyra draws no such strangers on heroic quests. It is lucky if the local bus, which strains to climb the twisting path to the town, stops more than once a day. For those who live here, it is not just its mythical past that prompts them to look back: many locals say it has no future.  “We are in danger,” says Aggelos Petropoulos, a local baker and the village’s mayor. “Everything is getting worse. Next year will be more so. Old people will die. Young people will not stay. We need help.” This is a plea increasingly heard across Greece, after more than eight years of financial catastrophe. Today the country has become a byword for the brutal economic, political and social fallout that followed the 2008 crisis. The economy shrunk almost a third in the ensuing years, and the government is effectively bankrupt without outside support: it owes about €320bn — not far from double its gross domestic product of €181bn. High quality global journalism requires investment.

The effects of such economic hardship are now being felt across the country. Unemployment is at 23 per cent and 44 per cent of those aged 15-24 are out of work. More than a fifth of Greeks get by without basics such as heating or a telephone connection.  In 2015, 15 per cent of the population lived in extreme poverty compared with 2 per cent in 2009, according to a recent study by Dianeosis, a Greek NGO. “There are families that do not have anything to eat,” says Petropoulos, a squat man in his mid-forties. “I give bread away for nothing. I know everybody here and I know who needs it the most.” In summer 2015, as Greece teetered on the edge of the financial precipice, the EU warned that its plight put the future of Europe at stake. After months of political brinkmanship by the country’s leftist government and European authorities, the nation was granted an €86bn package, its third bailout in five years.  Eighteen months on, the Greek crisis has disappeared from the minds of many in Europe, replaced by new difficulties such as Brexit, a wave of terror attacks in capital cities and looming elections in countries such as France and Germany. But in Greece, the crisis rages on. While the country is arguably in better shape financially than it was two years ago, the social crisis has intensified. In return for the bailout, officials demanded more austerity measures.  Spending on hospitals, schools and social safety nets has been slashed, leaving increasing numbers of Greece’s most vulnerable without support. EU officials may cheer signs that Greece’s economy could be improving — it managed two quarters of consecutive growth last year and has forecast growth of 2.7 per cent this year — but a significant turning point looks unlikely. In many ways it is merely a recovery on paper: poverty is increasing and unemployment is still the highest in Europe. “Without a doubt, Greece has made enormous sacrifices to get to where it is now,” said an IMF report last September. “But the significant achievements in balancing the budget, closing the current account deficit and improving the flexibility of the labour market have taken a heavy toll on the society and tested its endurance.” At the same time, the backlash among disillusioned voters is rising. The ruling Syriza party, caught between the radical, anti-austerity promises it made at the January 2015 election and the cold reality of not being able to pay its bills, is in freefall in the polls.  Political instability, which has consistently derailed attempts to work through the crisis, looms large. Loans that Greece has been promised are now threatened because of prime minister Alexis Tsipras’s attempts to water down austerity measures and an ongoing row between lenders over whether to reduce the country’s debt obligations. Fresh elections or a breakdown in talks over future financial aid are becoming increasingly likely. High quality global journalism requires investment.

For millennia, Greece’s villages have provided a safe harbour in times of national difficulty. Resilient social bonds and family cohesion, combined with a strong farming tradition, ensured a degree of protection and self-sufficiency when crisis struck. Yet today they are struggling. Just small cuts to local budgets are enough to end the vital services that keep places such as Efyra afloat.  Many local schools have been shut or had budgets trimmed. Bus routes, an essential link to nearby towns, have been axed, forcing villages to operate community taxi schemes.  Sweeping new taxes imposed across the economy have already left communities scrabbling to survive. It is not uncommon for one retiree’s state pension, which can be as low as €300 a month, to support an entire family, supplemented by food grown in their gardens. And pressure is increasing.  Last year pension payments were cut by as much as 40 per cent, while this year will bring €1bn worth of new taxes on cars, telecoms, television, fuel, cigarettes, coffee and beer, and a €5.7bn cut to public sector salaries and pensions. It is a drastic return to reality for many in a country where, for decades, tax enforcement has been lax and social benefits generous. High quality global journalism requires investment. Young people have moved from villages in search of jobs in larger cities, reducing Greece’s rural population by 2.5 per cent in eight years. Those that remain talk of an acute sense of abandonment. “The Troika has really hurt us,” says Litsa Andriopoulou, who runs the village’s solitary grocery shop. She is referring to the European Commission, European Central Bank and International Monetary Fund, which jointly co-ordinated the bailouts and demanded the subsequent austerity measures in return.  “Their demands have affected not rich people, but the poorest here. “Human relationships have changed. People are closed off in their homes. They don’t come out,” she says. “Those that had businesses here have now closed them.”

Russia secures presence in the Mediterranean, Turkey accepts Assad!

Just a few days before the Astana meeting on Syria

• 
  

BEIRUT, Lebanon — Russia signed a long-term agreement on Friday to greatly enlarge its military presence in Syria, more than doubling the space for warships in Russia’s only Mediterranean port and securing rights to an air base that may already be adding a second runway.

The agreement covers the port in Tartus and an air base near Latakia, which have been pivotal in Russian assistance to President Bashar al-Assad of Syria in fighting an array of insurgents. It ensures Russia’s ability to deploy forces in Syria for the next half-century and perhaps beyond.

News of the agreement came as Mr. Assad received what appeared to be another positive development: A Turkish official suggested publicly for the first time that Turkey would accept a peace deal in Syria’s six-year-old war that would allow Mr. Assad to stay in power.

The remarks by the official, Deputy Prime Minister Mehmet Simsek, at the World Economic Forum in Davos, Switzerland, indicated that Turkey — Syria’s northern neighbor and one of Mr. Assad’s most implacable foes — had softened its position in the interest of finding a solution.

While Turkey’s government later said that Mr. Simsek’s remarks had been misconstrued, it was clear that he had said a settlement without Mr. Assad would be “not, you know, realistic.”

Both developments came as Russia, Turkey and Iran prepared to convene Syrian peace talks in Astana, the capital of Kazakhstan, on Monday.

For the first time, it looked likely that the main Syrian opposition, along with many other factions, would sit down with Mr. Assad’s government for peace talks. The last effort at such negotiations was held by the United Nations in Geneva in February, and it collapsed in days.

The new Russian military agreement with Syria provides for an expansion of Russia’s Tartus naval base on the Syrian coast under a 49-year lease that could automatically renew for a further 25 years, according to Tass, the Russian news agency.

Tass said the expansion would provide simultaneous berthing for up to 11 warships, including nuclear-powered vessels, more than doubling its present known capacity there.

1. Tass reported that the agreement also provided for a similar long-term commitment for the Russians to use the Khmeimim Air Base in the Latakia area, which the Russians built in 2015 as they mobilized to help Mr. Assad’s forces.

George Soros: Trump will fail & Brexit will last three days

‘The Man Who Broke the Bank of England’ spoke about Trump and Brexit

According to George Soros, Donald Trump is a “would-be dictator” who will fail and Theresa May will not last because of the Brexit “divorce”.

The Hungarian-American investor, spoke during the World Economic Forum in Davos. And he is convinced about that “not because of people like me who would like him to fail, but because the ideas that guide him are inherently self-contradictory”.

Mr Soros, who donated $1m (£810,000) in June 2015 to Priorities USA Action which supported Hillary Clinton’s campaign, also said Mr Trump “didn’t expect to win, he was surprised”.

For Theresa May he was not optimistic: “In my opinion it is unlikely that Prime Minister May is actually going to remain in power. Already she has a very divided cabinet, a very small majority in Parliament. And I think she will not last” said Mr Soros”.

“The divorce is going to take a very long time. It’s much harder to divorce than to get married, so I think the desire for rapprochement will develop, and in theory or maybe even in practice you could have a situation in 2019 or 2020 when Britain will leave the EU, because it does have to take place, but they could leave on a Friday but join over the weekend and have the new arrangement in place on Monday morning”.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε χάρη στον Τζον Κυριάκου: “Μεγαλόψυχος” με την Τσέλσι Μάνινγκ

Ο Πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε χάρη στον Τζον Κυριάκου: “Μεγαλόψυχος” με την Τσέλσι Μάνινγκ

Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα μείωσε την ποινή της Τσέλσι Μάνινγκ, που είχε διοχετεύσει στον ιστότοπο WikiLeaks εκατοντάδες χιλιάδες διαβαθμισμένα διπλωματικά και στρατιωτικά έγγραφα των ΗΠΑ. 
Αντίθετα, ο κ. Ομπάμα αρνήθηκε να δώσει χάρη στον Ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA Τζον Κυριάκου, ο οποίος χαρακτηρίζεται ήρωας στην Αμερική καθώς έλαβε μέρος σε φονικές μάχες εναντίον της αλ Κάιντα. Η απόφαση του Αμερικανού Προέδρου χαρακτηρίζεται απαράδεκτη από τις ομάδες στήριξης του Τζον Κυριάκου. Αρκετοί Ελληνοαμερικανοί αλλά και μέλη της κοινότητας του Χόλιγουντ, στηρίζουν τον Ελληνοαμερικανό πράκτορα, ο οποίος τόλμησε να αποκαλύψει τα βασανιστήρια, ιδιαίτερα το μαρτύριο του πνιγμού, όταν η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους το έκρυβε. Η αποκάλυψη άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τον τότε πρόεδρο της Αμερικής. Μετά την αποκάλυψη ο Τζον Κυριάκου δέχθηκε άγριο κυνηγητό, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για 3 σχεδόν χρόνια.

Η απόφαση του κ. Ομπάμα σημαίνει ότι η διαφυλική, που ήταν στο παρελθόν γνωστή ως στρατιώτης Μπράντλεϊ Μάνινγκ, θα αποφυλακιστεί την 17η Μαΐου, ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος.
Η Μάνινγκ είχε καταδικαστεί τον Αύγουστο του 2013 σε ποινή κάθειρξης 35 ετών διότι παρέδωσε στον WikiLeaks πάνω από 700.000 εμπιστευτικά και απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η Μάνινγκ είχε αναλάβει την ευθύνη για την δημοσιοποίηση των εγγράφων.
Εξάλλου, ο Ομπάμα μείωσε τις ποινές ακόμη 208 κρατουμένων και απένειμε χάρη σε 64 πρόσωπα, σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο.
Συνολικά, καθώς η θητεία του φθάνει στην ολοκλήρωσή της την Παρασκευή, ο Ομπάμα έχει μειώσει τις ποινές 1.385 ανθρώπων και έχει απονείμει χάρη σε άλλους 212.

Σάλος στην Αλβανία από δασκάλα που υπερασπίζεται το ‘Ισλαμικό κράτος’ στη διάρκεια μαθήματος

Σάλος στην Αλβανία από δασκάλα που υπερασπίζεται το ‘Ισλαμικό κράτος’ στη διάρκεια μαθήματος

Σάλος ξέσπασε στα αλβανικά μέσα ενημέρωσης από καταγραφή βίντεο μαθητή για τις ιδέες που έχει Αλβανίδα δασκάλα  και τις διαδίδει στους μαθητές του σχολείου υπέρ της τρομοκρατικής οργάνωσης του 'Ισλαμικού κράτους'. 

 

Σε ερώτηση που της τέθηκε από μαθητή ποια είναι αυτή η οργάνωση, η δασκάλα δεν δίστασε να τον «ενημερώσει»,  αυτόν και όλους τους μαθητές του σχολείου,  ότι «το ISIS είναι μια μουσουλμανική οργάνωση που υπερασπίζεται το καλό των μουσουλμάνων της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου.

Συνεχίζοντας, όπως φαίνεται στο παρακάτω  βίντεο- προπαγανδίζει υπέρ του ‘Ισλαμικού κράτους’ λέγοντας ότι  τα μέσα ενημέρωσης λένε ψέματα όταν γράφουν ότι είναι  τρομοκρατική οργάνωση.

Η προπαγανδίστρια του ‘Ισλαμικού κράτους’ στο αλβανικό σχολείο θα υποστηρίξει ότι ο Μπιν Λάντεν ήταν ένας καλός ηγέτης για το λαό του, σύμφωνα με το αλβανικό Balkanweb.com.

 

Τουρκία: Η στάση των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών σε PKK και Οργάνωση Γκιουλέν

Τουρκία: Η στάση των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών σε PKK και Οργάνωση Γκιουλέν

Ο Χανς Γκεόργκ Μάασεν, επικεφαλής των γερμανικώνυπηρεσιών πληροφοριών εσωτερικού- του Οργανισμού για την Προστασία του Συντάγματος (BFV), προέβη σε δήλωση σχετικά με τη στάση των υπηρεσιών ως προς το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και την Οργάνωση του Γκιουλέν (FETÖ), όπως δημοσιεύει σήμερα η «Haberturk».

 

«Το PKK είναι μια τρομοκρατική οργάνωση στην Ευρώπη και αυτή τη μεταχείριση έχει και στη Γερμανία. Σήμερα, δεν υπάρχουν ενδείξεις που απαιτούν μια διαφορετική εκτίμηση», δήλωσε ο Μάασεν.

Οι δηλώσεις του επικεφαλής των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών έγιναν σε συνέντευξη στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών. 

Αναφέρθηκε στις πρόσφατες εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκία και επεσήμανε ότι υπάρχει μια πραγματική σύγκρουση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του PKK και ότι πολλές φορές αυτή η σύγκρουση έχει συνέπειες και στους απλούς Τούρκους πολίτες.

Σχετικά με την οργάνωση FETÖ στη Γερμανία, ο Μάασεν ανέφερε ότι η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών δεν παρακολουθεί  την οργάνωση αυτή. 

«Η οργάνωση αυτή δεν έχει τεθεί υπό παρακολούθηση στη Γερμανία, επειδή δεν υπάρχουν οι ανάλογες προϋποθέσεις για ένταξή (υπό παρακολούθηση).

Στη θέση, ότι η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών (MIT) έχει  εντοπίσει δραστηριότητες Τούρκων στη Γερμανία  για την οργάνωση FETÖ και αν αυτό έχει αντίκτυπο στη Γερμανία, ο Μάασεν  τόνισε ότι η γερμανική μυστική υπηρεσία  εργάζεται  μόνο σε δραστηριότητες παροχής πληροφοριών για εκείνους που βλάπτουν  τα γερμανικά συμφέροντα και πρόσθεσε ότι δεν μπορεί να δεχθεί  καμία δραστηριότητα ξένων  υπηρεσιών στο γερμανικό έδαφος.

Η ΜΟΣΧΑ ΔΕΝ ΔΙΟΡΙΖΕΙ ΝΕΟ ΠΡΕΣΒΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η ΜΟΣΧΑ ΔΕΝ ΔΙΟΡΙΖΕΙ ΝΕΟ ΠΡΕΣΒΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης - Έχει περάσει ένας μήνας από την εν ψυχρώ δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα, Αντρέι Καρλόφ, μια δολοφονία που έχει αφήσει πολλά ερωτηματικά το πώς διαπράχτηκε και ακόμα η Ρωσία δεν έχει τοποθετήσει καινούργιο διπλωματικό αντιπρόσωπο στην τουρκική πρωτεύουσα προκαλώντας διπλωματικό πρόβλημα στις σχέσεις Ρωσίας Τουρκίας.
Το γεγονός αυτό, όπως αναφέρουν τα τουρκικά ΜΜΕ, αποδίδεται στην αυξανομένη οργή της Μόσχας στην πολιτική της Τουρκίας στο θέμα της Κριμαίας, αλλά και στην μη ακόμα εξιχνίαση της δολοφονίας του Ρώσου πρέσβη.
Την έντονη οργή της Μόσχας προκαλεί αυτές τις μέρες και η είδηση ότι το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με το πρωθυπουργικό γραφείο οργάνωσε στην Άγκυρα βραδιά συμπαράστασης στον τουρκόφωνο πληθυσμό της Κριμαίας που…στενάζει κάτω από την ρωσική κατοχή. Σφοδρές ρωσικές επικρίσεις προκαλεί και το γεγονός ότι οι πολέμιοι της Μόσχας ηγέτες των Τατάρων της Κριμαίας, Refat Cubarov και Mustafa Cemilev, βρίσκονται στην Άγκυρα όπου έγιναν δεκτοί με ιδιαίτερες τιμές από τον Τούρκο πρωθυπουργό, Μπιναλί Γιλντιρίμ και προς τιμή τους οργανώθηκε η εκδήλωση που εξόργισε την Μόσχα. Παράλληλα και η δήλωση του αντιπρόεδρου της τουρκικής κυβέρνησης, Mehmet Simsek, που βρίσκεται στο παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ στο Νταβός, ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση στην Συρία με τον σημερινό πρόεδρο Άσαντ, ήταν άλλο ένα γεγονός που προκάλεσε την ρωσική οργή. Όλα αυτά, αλλά ιδιαίτερα η διπρόσωπη πολιτική της Τουρκίας στο ουκρανικό και πρόσφατα οι αντιρωσικές δραστηριότητες στην Κριμαία, αναβάλουν συνεχώς τον διορισμό Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα προκαλώντας δυσχέρειες στις σχέσεις των δυο χωρών. 
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος 

‘Αντίποινα Τουρκίας εναντίον των Σκοπίων γιατί δεν έκλεισε σχολεία του Γκιουλέν’

‘Αντίποινα Τουρκίας εναντίον των Σκοπίων γιατί δεν έκλεισε σχολεία του Γκιουλέν’

Η τουρκική κυβέρνηση κατάργησε τη εκπαιδευτική συμφωνία που είχε συνάψει με τα Σκόπια. Με την απόφαση αυτή δεν αναγνωρίζει πλέον τα διπλώματα ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια που υπάρχουν στα Σκόπια, όπως σημειώνει αλβανικό  τοπικό δημοσίευμα.

 

Η κατάργηση της συμφωνίας έγινε στις 12 Δεκεμβρίου και ήταν ως απάντηση προς τις αρχές των Σκοπίων γιατί δεν έκλεισαν τα σχολεία που συνδέονται με τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος θεωρείται ως ‘ιθύνων νους’ του αποτυχημένου πραξικοπήματος της 15 Ιουλίου 2016.

Οι τουρκικές αρχές κατόπιν εντολής του προέδρου Ερντογάν ζήτησαν το κλείσιμο του σχολείου «Jahja Kemal», το κλείσιμο της εβδομαδιαίας εφημερίδας των Σκοπίων «Zaman» και σχολεία τα οποία διδάσκουν μαθήματα στη γλώσσα «Sedef», σύμφωνα με την «tetovasot.com».

Ιμάμηδες γυρνάνε στα χωριά της Βορείου Ηπείρου, χτίζουν τζαμιά και εξισλαμίζουν Έλληνες

Ιμάμηδες γυρνάνε στα χωριά της Βορείου Ηπείρου, χτίζουν τζαμιά και εξισλαμίζουν Έλληνες

Στην «καρδιά» της ελληνικής μειονότητας στη Βόρεια Ήπειρο, στα χωριά της Δρόπολης, κινούνται το τελευταίο διάστημα Ισλαμιστές και Ιμάμηδες, δημιουργώντας σκληρούς πυρήνες και στρατολογώντας κυρίως νέους, μεταδίδει το Epiruspost.
Το ίδιο διάστημα, στα χωριά της μειονότητας καταγράφεται ένα μπαράζ «ληστειών», όπως παρουσιάζονται από τις αλβανικές Αρχές, οι οποίες όμως, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, δεν προέρχονται από κοινούς ποινικούς αλλά φαίνεται ότι προέρχονται από δομημένη ομάδα, που σκοπό έχει να τρομοκρατήσει τους κατοίκους.
Σ΄αυτό άλλωστε συντείνει το γεγονός ότι ενώ τα σπίτια έχουν διαρρηχθεί, έχουν γίνει άνω κάτω, δεν έχει κλαπεί σχεδόν τίποτα…
Πριν από λίγες ημέρες, στις 2 Ιανουαρίου, στο Αργυρόκαστρο και στα χωριά της Δρόπολης έκανε την εμφάνισή του ο Ιμάμης Αχμάντ Ελντίν ως επικεφαλής του τζαμιού «Σαλάφ Ους Σαλίχ» που εδρεύει κάπου στην Αθήνα…
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση που δέχθηκε από τους Έλληνες και τους Ελληνόφωνους μουσουλμάνους που ζουν εκεί και προσθέτει πως ήταν «μια πανέμορφη εμπειρία και μια εξαιρετική ευκαιρία για ντάουα στο Ταουχίντ και την Σούννα».
Όπως αναφέρει στον ιστότοπο που διατηρεί «επισκεφτήκαμε την Ελληνική μειονότητα στα χωριά του Αργυροκάστρου, συντάξαμε μαθήματα και παραδόσεις για το Ισλάμ στην Ελληνική γλώσσα και υπήρχε έντονο ενδιαφέρον από Μουσουλμάνος και από μη Μουσουλμάνους».
Στην ανάρτηση του αναφέρει ότι επισκέφθηκε το χωριό Μπούλιο, το οποίο όχι τυχαία τοποθετεί κοντά στη Δερβιτσάνη.
Πρόκειται για ένα μικρό χωριό που κατοικείται δηλαδή από Χριστιανούς και Μουσουλμάνους στην περιοχή της Δρόπολης κι όπου η ομάδα του εν λόγω Ιμάμη χρηματοδοτεί την ανέγερση τζαμιού.
«Σύντομα, με την άδεια του Αλλάχ, θα επισκεφτούμε πάλι το όμορφο Αργυρόκαστρο για να βοηθήσουμε περαιτέρω στο κομμάτι της Ντάουα τους Ελληνόφωνους Μουσουλμάνους και Έλληνες της Αλβανίας καθώς και στα γύρω χωριά» αναφέρει στο δημοσίευμά του το οποίο κλείνει με την ανάλογη έκκληση για οικονομική στήριξη.
Η «Ντάουα», σύμφωνα με αναλυτές και ερευνητές, είναι ο προσηλυτισμός και έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι ήδη κάποιοι Έλληνες στα χωριά της μειονότητας, έχουν προσχωρήσει στο Ισλάμ.
Όλα αυτά, τα οποία αγγίζουν τα όρια της ανοιχτής πρόκλησης, συμβαίνουν την ώρα που ο ακραίος ισλαμισμός, κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην Αλβανία, με δεκάδες νεαρούς Αλβανούς να πολεμούν ήδη στις τάξεις του ISIS.
Η κάθοδος στο νότο και στο χώρο της μειονότητας είχε ξεκινήσει δειλά δειλά τα τελευταία χρόνια και φαίνεται ότι πλέον παίρνει πιο οργανωμένα χαρακτηριστικά ενώ, άγνωστα ποια, διάφορα κέντρα, χρηματοδοτούν γενναία αυτές τις κινήσεις.
Στους κύκλους της μειονότητας η ανησυχία είναι έντονη και γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από τα καθημερινά κρούσματα τρομοκράτησης που καταγράφονται στην περιοχή.

“Καταστρέψατε την Ελλάδα”: Ο γ.γ. της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων κατά Λαγκάρντ

“Καταστρέψατε την Ελλάδα”: Ο γ.γ. της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων κατά Λαγκάρντ

«Δεν πήγα στο Νταβός απλώς για να κουβεντιάσω. Αντιπαρατέθηκα σκληρά με την επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Κριστίν Λαγκάρντ για την καταστροφή την οποία προκάλεσε στην Ελλάδα η τρόικα και συμμετείχα σε θυελλώδεις συζητήσεις για την παγκοσμιοποίηση», είπε o γενικός γραμματέας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων Φίλιπ Τζένινγκς.
Στο Νταβός «παλαιότερα μιλούσαν κυρίως για τον ανταγωνισμό. Σήμερα γίνονται συζητήσεις για την ισότητα, για την ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς ή τα ανθρώπινα διακαιώματα. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο στο παρελθόν», όπως είπε.
Φέτος μάλιστα ο Φίλιπ Τζένινγκς, ο οποίος κατάγεται από το Κάρντιφ της Ουαλίας, κατήγγειλε και την αυξανόμενη ανισότητα: «H προδοσία των εργαζομένων», όπως την ονομάζει σφράγισε τις συζητήσεις στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Έστω και αν δεν λαμβάνονται αποφάσεις από αυτό, δεν αποκλείονται συζητήσεις για βελτιώσεις και το άνοιγμα ανάλογων δρόμων. Είναι ένας τόπος όπου οι συνδικαλιστές μπορούν αβίαστα να συνομιλούν με τους επικεφαλής μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και με εκπροσώπους του ΟΗΕ κα της Παγκόσμιας Τράπεζας. «Σήμερα έχουμε μια θέση στο τραπέζι, μια φωνή και αυτή ακούγεται. Αυτό δεν ήταν πάντα έτσι και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συνέβαλε στο να αλλάξει αυτό», όπως παραδέχεται στο “sda”.
Για να γίνει δεκτός ο Φίλιπ Τζένινγκς έπρεπε προηγουμένως να καταφέρει να ακουστεί. Όπως θυμάται στις αρχές του 1990, όταν ο κόσμος και η Ευρώπη βρισκόταν προ αλλαγών μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ γινόταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. «Τότε αναρωτήθηκα με ποιόν τρόπο θα τα καταφέρουμε να βάλουμε πόδι κι εμείς εκεί. Τηλεφώνησα στον (ιδρυτή του, τον Γερμανό οικονομολόγο) Κλάους Σβάμπ και λίγες μέρες αργότερα έπαιρνα μια πρόσκληση για την επόμενη συνάντηση. Η πρώτη συμμετοχή ενός συνδικαλιστή το 1995 έμοιαζε κάτι το τρελό. Όλοι με ρωτούσαν τι έχασα και το …ψάχνω εκεί». Από τότε όμως έχουν λάβει μέρος στο Νταβός 7 από τις 8 μεγάλες διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις στις ετήσιες συναντήσει του Νταβός. Προσκαλείται μάλιστα και ο ίδιος συνέχεια.
Το Φόρουμ έχει αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου και δεν αφιερώνει μόνο θέματα στις «Big Business». Υπάρχουν συζητήσεις, επίσης, για κοινωνικά και ηθικά θέματα. Ακόμα και η ίδια η οργανωτική επιτροπή του Φόρουμ είναι ανοικτή και προγραμματίζει όχι μόνο δικά της θέματα προς συζήτηση. Μάλιστα, «ακόμα και τα ίδια τα συνδικάτα μπορούν να λαμβάνουν πλέον μέρος στις συναντήσεις της προετοιμασίας του Φόρουμ», όπως είπε ο συνδικαλιστής στο sda. Και ασφαλώς αυτό θα πρέπει να καταγραφεί στις επιτυχίες της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων(UNI Global Union).

Συνεχίζεται η εθνικιστική ρητορική με φόντο τις αλβανικές εκλογές

Στην έναρξη της προεκλογικής περιόδου στην Αλβανία, συνεχίζεται η εθνικιστική ρητορική, με το κόμμα των Τσάμηδων να επιχειρεί να διατηρήσει στην επικαιρότητα την αλυτρωτική ατζέντα εις βάρος της Ελλάδας, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να μπλοκάρει την υπόθεση των Τσάμηδων..
Ο αρχηγός του κόμματος των Τσάμηδων κ. Ιντρίζι ανακοίνωσε μιλώντας στον σταθμό Top Channel ότι στις εκλογές του Ιουνίου θα συνεργασθεί με το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ε. Ράμα ενώ έσπευσε να δηλώσει ότι το κόμμα του εχει καλές σχέσεις με όλα τα κόμματα γιατί η Υπόθεση των Τσάμηδων έχει ανάγκη όλες τις πολιτικές δυνάμεις…

Ο κ. Ιντρίζι εξέφρασε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα δεν θα θέσει βέτο στην ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας. Και τόνισε: «Η υπόθεση των Τσάμηδων είναι απλώς θέμα Δικαιοσύνης. Δεν είναι ένα αγαθό που μπορεί να μπει στο παζάρι. Οι σύγχρονες κυβερνήσεις και κοινωνίες  εμπιστεύονται την Δημοκρατία, έχουν ιδρυθεί σε δημοκρατικούς θεσμούς. Δεν είναι στο χέρι της Ελλάδας. Δεν μπορεί να μπλοκάρει την προώθηση της υπόθεσης των Τσάμηδων, επειδή απλώς αρνείται την ύπαρξη και την επίλυση του προβλήματος..»
Ο πρόεδρος του PJIU μάλιστα προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η προσπάθεια παράκαμψης του θέματος των Τσάμηδων είναι ο λόγος που η Ελλάδα «επικεντρώνεται τόσο πολύ στο θέμα των 15 σπιτιών της Χειμάρρας, περισσότερο από τις περιοχές στις οποίες ζει η (ελληνική) κοινότητα…».Ο κ. Ιντρίζι μάλιστα ανακοίνωσε ότι το κόμμα του PJIU έχει θέσει ως στόχο την ίδρυση Υπουργείου της Διασποράς καθώς και την εκπροσώπηση της Αλβανικής Διασποράς στο Αλβανικό Κοινοβούλιο.
Όμως έχει ενδιαφέρον ένα δημοσίευμα  στην Αλβανική εφημερίδα Πανόραμα, που αποκαλύπτει τα πρακτικά της Κεντρικής Επιτροπής του Αλβανικού Κομμουνιστικού Κόμματος τον Οκτώβριο του 1979 με θέμα τους Τσάμηδες και τους Κοσσοβάρους στο Φιέρι.
Ετσι αναφέρονται περιστατικά μεταχείρισης με υποτιμητικό τρόπο των Τσάμηδων και των Κοτσοβαίων από τους ντόπιους ς ,αλλά και ότι οι ντόπιοι δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις με τους Τσάμηδες καθώς τους θεωρούσαν «απίστους και ανθρώπους που κοιτάζουν μόνο το δικό τους συμφέρον». Η εφημερίδα μάλιστα επικαλείται αναφορές του ίδιου του Εμβερ Χότζα με τις οποίες τόνιζε ότι οι Τσάμηδες δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως μειονότητα καθώς όπως έλεγε «αναγνωρίζουμε μόνο την ελληνική μειονότητα»! Ο Ε. Χότζα είχε και άλλους λόγους να μην συμπαθεί τους Τσάμηδες μια και στην κομμουνιστική Αλβανία οι συνεργάτες των Δυνάμεων του Άξονα ,ήταν περιθωριοποιημένοι..

Τα Βαλκάνια σε θέση αναμονής

Photo by Matt Cardy/Getty Images/Ideal Images

Του Ιπποκράτη Δασκαλάκη*
Πέρασαν σχεδόν 130 χρόνια από τότε που ο καγκελάριος Bismarck δήλωσε ότι δεν σκόπευε να θυσιάσει ούτε τη ζωή ενός «Πομεριανού γρεναδιέρου» για τα Βαλκάνια. Λίγα χρόνια μετά, οι διάδοχοι και οι σύμμαχοί του ενεπλάκησαν, με αφορμή τον έλεγχο της περιοχής, στη μεγαλύτερη σφαγή που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η ανθρωπότητα, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναμφίβολα, η πανσπερμία ανταγωνιζομένων εθνοτήτων, με ριζικά διαφορετικές καταβολές, που κατακλύζουν εδώ και αιώνες την περιοχή των Βαλκανίων ευθύνεται σημαντικά για τη συγκρουσιακή κατάσταση που επικρατεί. Αντίστοιχες όμως και οι ευθύνες των μεγάλων δυνάμεων που διαχρονικά ανταγωνίζονται για την επικράτηση και επιρροή τους χρησιμοποιώντας επιδέξια τους συναισθηματικούς, ευέξαπτους και ευκολόπιστους Βαλκάνιους.
Κατά γενική ομολογία, η τελευταία δεκαπενταετία, στα άλλοτε ταραγμένα Βαλκάνια, υπήρξε ασυνήθιστα ήρεμη. Εν μέρει παράδοξο, γιατί σχεδόν κανένα από τα προβλήματα που κληρονόμησε ο προηγούμενος αιώνας δεν έχει επιλυθεί. Η απαισιόδοξη σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι η συσσώρευση των προβλημάτων οδηγεί σε δημιουργία εύφλεκτων συνθηκών και μια σπίθα μπορεί να πυροδοτήσει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο ξέσπασμα βίας. Άλλωστε τα Βαλκάνια χαρακτηρίζονται ως η ευρωπαϊκή «πυριτιδαποθήκη». Αντίθετα, οι αισιόδοξοι φιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι οι κάτοικοι της περιοχής, κουρασμένοι από τις άσκοπες σφαγές και απολαμβάνοντας πλέον τα αγαθά της «δυτικής δημοκρατίας», θα περιορίσουν τους ανταγωνισμούς τους σε ελεγχόμενες εξάρσεις και εμπορικούς αντιπαραθέσεις. Οι ρεαλιστές από την άλλη, αιτιολογούν την πρωτόγνωρη και επίπλαστη ηρεμία που επικρατεί, ως αποτέλεσμα της παροδικής μείωσης του ενδιαφέροντος των μεγάλων δυνάμεων (κυρίως ΗΠΑ-Ρωσίας) αλλά και της αναγκαστικής επικέντρωσης των προσπαθειών των βαλκανικών χωρών στην ισχυροποίηση τους μέσω ανασύνταξης των οικονομικών, κοινωνικών και θεσμικών δυνάμεων και ένταξης στους δυτικούς θεσμούς.
Η διέλευση όμως ενός επιβατικού τραίνου, σε συνέχεια τριετών τουλάχιστον διαπραγματεύσεων, απέδειξε την επίπλαστη εικόνα της ειρηνικής συνύπαρξης Σέρβων και Κοσσοβάρων. Δικαιολογημένες και νωπές μνήμες συγκρούσεων και εχθρικά αισθήματα ξεπήδησαν σε αμφότερους τους λαούς ενώ ανεύθυνες και ανώριμες ηγεσίες προέβαιναν σε επίδειξη αποφασιστικότητας και σθένους απευθυνόμενες κυρίως στα εσωτερικά τους εκλογικά ακροατήρια. Οι κινητοποιήσεις των δυνάμεων καλύφθηκαν επικοινωνιακά, ΗΠΑ και Δύση έκαναν εκκλήσεις για μετριοπάθεια και η ένταση ταχύτητα αποκλιμακώθηκε. Η Πρίστινα, με τον «αέρα» του ευνοημένου κράτους της Δύσεως ακολουθεί μια ανένδοτη πολιτική γραμμή ενώ η Σερβία, χάρη της προσέγγισης με τη Δύση, φαίνεται να επιλέγει προσωρινά, έστω και διστακτικά, έναν περισσότερο συμβιβαστικό δρόμο.
Στο νοτίως της Σερβίας ευρισκόμενο «ακατανόμαστο κρατίδιο», η προβληματική συνύπαρξη σερβικού και αλβανικού στοιχείου συνεχίζεται εν μέσω τριβών που επιτείνονται από την ενδοσερβική πολιτική διαμάχη με αποτέλεσμα την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Στα δυτικά σύνορα των Σκοπίων, τα Τίρανα, συνεπαρμένα από την καθυστερημένη αφύπνιση του αλβανικού εθνικισμού, απροκάλυπτα ενισχύουν κάθε αλβανική διεκδίκηση και καλλιεργούν ένα αποσταθεροποιητικό μεγαλοϊδεατικό εθνικισμό. Ο Αλβανός πρωθυπουργός δεν διστάζει να καλεί στο γραφείο του στα Τίρανα, τους αρχηγούς των αλβανόφωνων κομμάτων της ΠΓΔΜ για να δώσει κατευθύνσεις, σε μια επίδειξη προκλητικότητας και περιφρόνησης των αρχών καλής γειτονίας και μη επεμβάσεως στα εσωτερικά των άλλων κρατών. Στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τρεις εθνοτικές κοινότητες, ενισχυμένες από θρησκευτικές διαιρέσεις και με νωπές τις μνήμες των αιματηρότατων συγκρούσεων της δεκαετίας του 1990, αδυνατούν να συνυπάρξουν και συνεργαστούν στο πλαίσιο ενός τεχνητού κράτους που επέβαλαν ισχυρότερες εξωτερικές δυνάμεις. Σερβοβόσνιοι και Βόσνιοι Μουσουλμάνοι αναγκαστικά συμβιώνουν σε αυτό το τεχνητό κατασκεύασμα με μοναδικές επαφές τις εξαναγκαστικές προβλέψεις των συνθηκών του Dayton και την αγαστή συνεργασία σε έκνομες πράξεις. Ως γνωστόν, οι κάθε είδους εγκληματικές ενέργειες αποτελούν το χαρακτηριστικό  γνώρισμα, ίσως και το μοναδικό συνδετικό ιστό, των κοινοτήτων των Δυτικών, κυρίως, Βαλκανίων.
Στη βορειανατολικά της βαλκανικής χερσονήσου και εγγύς των ουκρανικών πεδιάδων, ένα άλλο προβληματικό μόρφωμα, η Υπερδνειστερία, αναζητάει την «αναγνώριση» του φιλοξενώντας δυσανάλογα για το μέγεθος της, ρωσικά στρατεύματα στραμμένα προς την Ουκρανία. Δίπλα, η Μολδαβία, το φτωχότερο κράτος της Ευρώπης, διαμαρτύρεται για τη βίαιη απόσχιση των εδαφών της και απεγνωσμένα προσπαθεί να ενδυναμώσει την εθνική ταυτότητα της, αναπολώντας ενίοτε και την εποχή της συμπόρευσης με τη σταθερότερη Ρουμανία. Η τελευταία, εκμεταλλευόμενη θέση, μέγεθος και πόρους φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα της σταθεροποίησης και ανάπτυξης. Η γειτονική της Βουλγαρία, το κράτος φόβητρο των Βαλκανίων έναν αιώνα ακριβώς πίσω, βιώνει μια πρωτοφανή δημογραφική κατάρρευση και ισχνή οικονομική ανάπτυξη με έντονες διακυμάνσεις λόγω μιας βαθύτατης πολιτικής διάσπασης που σχετίζεται με τις βασικές επιλογές μεταξύ Ρωσίας και Δύσεως.
Στην αντίθετη άκρη των Βαλκανίων, δύο άλλα κράτη, Σλοβενία και Κροατία, έχουν από καιρό αποκηρύξει κάθε σχέση με τους προβληματικούς γείτονες τους και θεωρούν, εν μέρει και δικαίως, τους εαυτούς τους ως μέλη της «προοδευμένης» Κεντρικής Ευρώπης. Το μικρό Μαυροβούνιο, που μέχρι πρόσφατο πανηγύριζε την ελπιδοφόρα πορεία του προς την Ατλαντική Συμμαχία, παρακολουθεί αμήχανο τις «εμπρηστικές» δηλώσεις του μελλοντικού «πλανητάρχη» και ενδεχομένως να αναρωτιέται για την αποτελεσματικότητα των επιλογών του.
Παρά όμως τα προβλήματα και τις μικροεντάσεις, σήμερα επικρατεί ηρεμία στα Βαλκάνια. Τα πρόσφατα γεγονότα βορείως της Μαύρης Θάλασσας και στη Μέση Ανατολή έχουν αποσπάσει την προσοχή των αναλυτών από την πολύπαθη χερσόνησο. Η ένταξη των βαλκανικών χωρών σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προβληθεί –δικαιολογημένα εν μέρει- ως πανάκεια στα συσσωρευμένα προβλήματα τους, καίτοι τα παραδείγματα των τριών «τυχερών» χωρών που ευτύχησαν να υλοποιήσουν το όνειρο της διπλής ένταξης (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία) δεν επιβεβαίωσαν πλήρως τις προσδοκίες.
Αναμφισβήτητα, εικοσιπέντε χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων η εικόνα των Βαλκανίων έχει σημαντικά μεταβληθεί. Η ενσωμάτωση των τέως κομμουνιστικών κρατών στην ιδεολογική, οικονομική και θεσμική σφαίρα επιρροής της Δύσης έχει σχεδόν δρομολογηθεί παρά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες της άλλοτε προστάτιδος των σλαβικών λαών, Ρωσίας. Όμως δεν πρέπει να υποτιμούμε τις διασυνδέσεις και αποφασιστικότητα της Μόσχας όπως και μια βαθιά επιρροή που ακόμη και σήμερα διατηρεί στους πληθυσμούς της περιοχής αλλά και σε μέρος των βαλκανικών ελίτ.
Ωστόσο, πέρα από την πολυδιάστατη εμπλοκή της Δύσης στην περιοχή και τα θετικά ή αρνητικά «επιτεύγματά» της, σημαντικά ζητήματα παραμένουν ανοικτά. Η βαλκανική περιφέρεια εξακολουθεί να είναι η πιο αδύναμη περιφέρεια της Ευρώπης. Παρά την περιορισμένη ευμάρεια των κατοίκων τους, δεν παύουν να αποτελούν περιοχή ανταγωνισμού και επέκτασης των αγορών. Ειδικά οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων απεγνωσμένα προσπαθούν να εξασφαλίσουν την οικονομική, πολιτική αλλά και εθνική εξασφάλιση μέσω της αβέβαιης ένταξης στους δυτικούς θεσμούς. Η επικαιρότητα όμως καταδεικνύει ότι αρκεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ή μια προβοκατόρικη «διακόσμηση» ενός τραίνου, για να ξυπνήσουν πάθη και να τεθούν σε κίνδυνο πολύχρονες διαπραγματεύσεις και επώδυνοι συμβιβασμοί. Μουδιασμένες οι ηγεσίες των βαλκανικών κρατών περιμένουν τις πρώτες ενδείξεις των διαθέσεων του νέου αμερικανού Προέδρου με το μέλλον των σχέσεων των δύο υπερδυνάμεων να είναι καθοριστικό και για τις εξελίξεις στην χερσόνησο του Αίμου. Ως εκ τούτου, μάλλον να μην περιμένουμε σημαντικές εξελίξεις στα Βαλκάνια για το πρώτο εξάμηνο του 2017.
Η γεωπολιτική σημασία των Βαλκανίων είναι αναμφισβήτητη ως συνδέουσα ζώνη μεταξύ Ανατολικής Μεσογείου και των πεδιάδων της Ουκρανίας. Κάθε προχώρηση της Μόσχας στην Ουκρανία, επαναφέρει τα Βαλκάνια ως ζώνης επαφής Δύσεως-Ρωσίας. Τα Βαλκάνια επίσης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και στην εξασφάλιση της ενεργειακής επάρκειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πρωταρχικής σημασίας «νότιος διάδρομος», για τη μείωση της ευρωπαϊκής ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία, διέρχεται από το χώρο αυτό. Παράλληλα αποτελούν και το διάδρομο μετακίνησης ανθρώπινων ψυχών προς την Ευρώπη με όλα τα προβλήματα και τριβές που αυτή η κίνηση επιφέρει.
Η χώρα μας, παρά την οικονομική κρίση που την μαστίζει, διαθέτει μεγαλύτερο ΑΕΠ από τους γείτονες της και αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Βέβαια βρίσκεται σε αντιπαράθεση με γειτονικά βαλκανικά κράτη για σωρεία λόγων ενώ η αντίπαλος Τουρκία προσπαθεί –με όχημα τις μουσουλμανικές κοινότητες και τις επενδύσεις- να διεισδύσει στην περιοχή, περικυκλώνοντας την Ελλάδα και αναβιώνοντας το Οθωμανικό μεγαλείο.
Όσο πιεστικά και δυσεπίλυτα και αν εμφανίζονται τα προβλήματα μας με Αλβανία και Σκόπια, έναντι αυτών των χωρών διαθέτουμε συντριπτικό πλεόνασμα ισχύος. Ο παράγοντας χρόνος είναι αβέβαιο υπέρ ποίου λειτουργεί, καθόσον συχνά απρόβλεπτες καταστάσεις ανατρέπουν τους σχεδιασμούς. Όμως μια σταθερή στρατηγική έναντι των βαλκανικών χωρών μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει. Η πολιτική αυτή δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται από υποχωρήσεις σε θέματα ζωτικών συμφερόντων μας αλλά δεν πρέπει να δημιουργεί και αισθήματα ανασφάλειας στους γείτονες που θα τους ωθήσει (απρόθυμα) στην αγκαλιά της Άγκυρας. Η συντριπτική μας υπεροχή επιτρέπει την εκδήλωση σταθερής πολιτικής, χωρίς να παγιδευόμαστε σε επιθετικές «κορώνες» και προχωρώντας παράλληλα σε συνεχή ανοίγματα και φιλικές προσεγγίσεις προς τους γειτονικούς λαούς. Παρά τις μακροχρόνιες αντιπαλότητες και συγκρούσεις, η χερσόνησος των Βαλκανίων αποτελούσε το «στρατηγικό βάθος» της χώρας μας. Η ιστορία (ειδικά η λησμονημένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία) δείχνει το δρόμο, αρκεί να πιστέψουμε τις δυνατότητες, την υπεροχή μας και να «σοβαρευθούμε».
*Ο κ. Ιπποκράτης Δασκαλάκης είναι Υποστράτηγος (εα)

Αργήσαμε να ξυπνήσουμε για το Κυπριακό. Το ίδιο και η Δύση!

Των Αλέξανδρου Δρίβα και Δημήτρη Τσαϊλά*
Τα φρικτά για τον Ελληνισμό τετελεσμένα που μας άφησε ως «κληροδότημα» η Δικτατορία  το 1974, είναι επώδυνα και μόνο να τα φέρνουμε στο νου! Όσο και αν προσπαθούμε, σε Ελλάδα και Κύπρο, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ξέρουμε πως είναι δύο τεράστια τραύματα για τον Ελληνισμό και τη συρρίκνωση που υφίσταται μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ψυχολογία, και τα εθνικά τραύματα, αποτελούν παράγοντες διαμόρφωσης πολιτικής σε όλον τον κόσμο. Μάλιστα, η διεθνής βιβλιογραφία είναι πλούσια αναφορικά με το πώς οι αποφάσεις επηρεάζονται από την ψυχολογία και των προσώπων, πολλώ δε μάλλον από το πώς οι υπεύθυνοι δρώντες και λήπτες πολιτικών αποφάσεων, επηρεάζονται από τους κοινωνιο-ψυχολογικούς παράγοντες της κοινής γνώμης. Επομένως, απόψεις σαν την «να ξεχάσουμε τι έχει γίνει και να πορευθούμε μπροστά», δεν είναι μόνο κενά συνθήματα αλλά και πέρα για πέρα απομακρυσμένα από την αλήθεια, με τον τρόπο που την αλήθεια, τείνει να εγγίσει η επιστήμη (στις κοινωνικές επιστήμες).
Τι γίνεται; Θα «λυθεί» Πότε το Κυπριακό;
Από το 1974, αυτό περιμένει όλος ο πλανήτης και περισσότερο ο Ελληνισμός. Θα ξεκινήσουμε όμως από το πρόσφατο παρελθόν. Ήταν λίγο πριν ξεσπάσει η «πυρκαγιά» στην Ουκρανία, όταν ξεκίνησε παράλληλα και ένας διαπραγματευτικός μαραθώνιος προκειμένου να λάβει χώρα η συνθηματικά λεγόμενη «τελική ευθεία» του Κυπριακού Ζητήματος. Αυτή η ευθεία, τελικά μάλλον είναι ημιευθεία σύμφωνα με τις βασικές αρχές της Γεωμετρίας καθώς ναι μεν έχει αρχή (την παράνομη εισβολή του Αττίλα) αλλά δε φαίνεται προσώρας να έχει τέλος. Υπάρχουν ορισμένοι δομικοί λόγοι που το Κυπριακό, συνεχίζει να είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα παρά τις πιέσεις που έρχονται τόσο από την Τουρκία όσο και από διάφορους δρώντες (και από τον ιδιωτικό τομέα).

1. Το Διεθνές Δίκαιο θα ταραχθεί ανεπανόρθωτα. Σε γενικές γραμμές, η απαγόρευση της χρήσης βίας, η παράνομη προσάρτηση εδάφους, η προστασία της εδαφικής ακεραιότητας, η παράνομη κατοχή εδάφους και παραμονή στρατιωτικών δυνάμεων, θα επαναπροσδιοριστούν. Είναι άλλο πράγμα το Κοσσυφοπέδιο, άλλο πράγμα η Ουκρανία και βέβαια, άλλο πράγμα οι διεθνείς επεμβάσεις οι οποίες έχουν δικάσει του νομικούς διεθνολόγους.
   
2. Περιφερειακοί λόγοι. Το Κυπριακό, πιέζεται να λυθεί από διάφορους δυτικούς κύκλους σε μια περίοδο που Εγγύς και Μέση Ανατολή, χαρτογραφούνται παράλληλα με το σημείο στίξης του ερωτηματικού. Η Συρία, και τα όσα γίνονται εκεί, συνθέτουν παράγοντες που είναι ανασταλτικοί για τη λύση του Κυπριακού. Η Ελληνική και Ελληνο-Κυπριακή πλευρά, φυσιολογικά, έχουν στο νου τους πως δεν μπορούν να «δικασθούν» για αδιαλλαξία όταν συμβαίνουν τόσα πράγματα στη Μέση Ανατολή.
   
3. Η Τουρκία και η κάθοδός της. Η Τουρκία βλέπει να ματαιώνεται το ένα σχέδιο που είχε μετά το άλλο. Πλέον, ο στόχος του Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας και αφορά τη διατήρησή του στην εξουσία. Η Τουρκία αιμορραγεί και με τόσα μέτωπα (Συρία, Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων, απομόνωση από τους δυτικούς δρώντες, διπλωματική «ομηρία» από Ρωσία, συνεχής φθορά της οικονομίας της και ειδικά του τουρισμού) και δεν έχει την ίδια διαπραγματευτική θέση που είχε. Μοναδική της δύναμη αποτελούν τα τετελεσμένα που έθεσε από το 1974 και η εμμονή κάποιων διεθνών δρώντων οι οποίοι κοιτούν το Κυπριακό, εντελώς διεκπεραιωτικά.

Θα μπορούσε αναμφίβολα κάποιος να βρει και άλλους ακόμα λόγους. Πιθανόν όμως πιθανόν ένας από αυτούς τους λόγους θα επικαθίσει σε αυτές τις παραπάνω «τράπεζες» αιτιών που συνδυάζονται βέβαια με την αξιοποίηση των κοιτασμάτων και την εξέλιξη της γεωοικονομικής πραγματικότητας της Ανατολικής Μεσογείου, η οποία προσώρας, συναντά εμπόδια που αφορούν το κόστος αυτής της εξέλιξης, όσο και τις χαμηλές τιμές των υδρογονανθράκων. Με άλλα λόγια, αυτοί οι λόγοι συνθέτουν ένα κακό momentum επίλυσης. Δια της επαγωγής, έτσι κατανοούμε τον χαρακτηρισμό περί εμμονής για την επίλυση. Ωστόσο, φαίνεται κάτι να έχει αλλάξει από πλευράς της Δύσης.
Η Ε.Ε με αμηχανία και τρόμο
Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε πως η Ε.Ε έχει γίνει μια Βαβέλ. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε, είναι αναρίθμητα και η συνοχή της εκφράζεται στην πράξη μόνο νομιναλιστικά, γιατί καλείται ακόμη «Ένωση». Κι όμως, να που το προσφυγικό συνδέεται με το Κυπριακό. Ας σκεφτούμε τι ζητάει η Τουρκία. Εκτός από τα χρήματα που έχει συμφωνηθεί να λαμβάνει από την Ε.Ε, έχει ζητήσει το «ξεπάγωμα» κεφαλαίων που αφορούν την ένταξή της στην Ε.Ε. Επιπλέον, την απελευθέρωση της βίζα, σε ένα momentum το οποίο βρίσκει την Ε.Ε ανασφαλή και ανοχύρωτη απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία, η οποία λαμβάνει χώρα στην Τουρκία. Η ακροδεξιά φουντώνει στην Ευρώπη, η Τουρκία εκβιάζει και έτσι το πρόβλημα οδηγείται σε επικίνδυνη αδράνεια. Αυτά συμβαίνουν πάντα όταν δεν ισχύει το προλαμβάνειν που είναι κάλλιον του θεραπεύειν.
Ενωμένη Κύπρος με εκ περιτροπής προεδρία, μακρύ χέρι... όχι μόνο της Τουρκίας...
Το πράγμα σε πολιτικό επίπεδο συσχετισμών ισορροπίας ισχύος στην περιοχή, πάει μακρυά πλέον. Δεν αφορά μόνο το προσφυγικό, δεν αφορά μόνο την οικονομική δυνατότητα κρατών-μελών να αναλάβουν το βάρος μιας ανθρωπιστικής κρίσης, (καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δική τους καθώς η Γερμανία φρόντισε να μην υπάρχει ούτε μια εναλλακτική άμυνα απέναντι σε ασύμμετρα προβλήματα) αφορά και άλλα πιο σημαντικά ζητήματα. Η Τουρκία, μετά και τις δηλώσεις Flynn ο οποίος καλωσορίζει ένα Κουρδιστάν, ρέπει προς την τελευταία της ελπίδα, που είναι η Ρωσία. Η Μόσχα, με μεγάλη χαρά βλέπει τα σχέδιά της να υλοποιούνται και να έχει φέρει μέσα σε ένα χρόνο την Τουρκία σε θέση να της ζητά βοήθεια, μια Τουρκία που κατέρριψε ρωσικό αεροσκάφος πριν 14 μήνες.
Αν η γεωστρατηγική αυτή μετατόπιση ολοκληρωθεί (δύσκολο, αλλά όχι απίθανο όσο εξελίσσονται τέτοιες καταστάσεις στην περιοχή) και η Τουρκία θελήσει να δορυφοριοποιηθεί προσωρινά από τη Ρωσία, μια είσοδος της Κύπρου, «Ενωμένης Κύπρου» με βάση τις τουρκικές επιδιώξεις στην Ε.Ε, καθιστά την Τουρκία, ουσιαστικά, πλήρες μέλος της Ε.Ε, και τελικά, φορέα και ρωσικών συμφερόντων στην Ε.Ε, η οποία υποτίθεται, με την κρίση της Ουκρανίας, αποσκοπεί στην όλο και λιγότερη εξάρτηση (ενεργειακή) από τη Ρωσία! Η Ε.Ε, έχει αρχίσει να κατανοεί αυτόν τον γεωπολιτικό αλφαβητισμό και αυτός είναι και ο λόγος που ο Κύριος Γιούνκερ εμφανίζεται ξαφνικά τόσο επιθετικός απέναντι στον υπουργό Τσαβούσογλου. Νομίζει κανείς πως η Γερμανία θα ήθελε τη δημιουργία ενός Turk Stream; Νομίζει κανείς πως η Γερμανία που θέλει να ηγείται της Ε.Ε να επιθυμεί να εντάξει στην Ε.Ε με οποιονδήποτε τρόπο μια χώρα που θα επιφέρει τόσα προβλήματα στα γερμανικά σχέδια;
Το Κυπριακό Ζήτημα, παρά τις παραστάσεις λύσης και «ιστορικών στιγμών», οδεύει κατά την άποψη μας πάλι σε ναυάγιο και η Τουρκία ξέρει πως έχει πέσει στο δίλημμα της ίδιας της της αδιαλλαξίας. Αν θα συνεχίζει να στηρίζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αυτή την προδιαγραφόμενη  κακή λύση με την οποία επιδιώκει να νομιμοποιήσει όλα μα όλα τα παράνομα τετελεσμένα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτή θα απορριφθεί τάχιστα από τους Ελληνοκυπρίους. Αν δείξει διαλλακτικότητα και  δεν επιβάλλει από την άλλη τις θέσεις της, ο Ερντογάν βλέπει στο εσωτερικό του να πριονίζεται η καρέκλα του, λίγο πριν το Σύνταγμα που «φτιάχνει» τον κάνει «Σουλτάνο». Με τέτοια προβλήματα σε μακροεπίπεδο αλλά και στο εσωτερικό της Τουρκίας, φαντάζει ακόμη μακρινή μια λύση στο Κυπριακό.
ΥΓ. Δεν έχει καμία σημασία αν τις συνομιλίες τις τίναξε στον αέρα ο Υπεξ της Ελλάδος ή η Τουρκία. Σημασία έχει ότι οι συνομιλίες, δεν προχωρούν.
* Ο Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύαραχος ε.α. και ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ

Η “αυτοκρατορία” δεν αντεπιτίθεται… ηττάται

Το 2016 θα μείνει στην ιστορία ως έτος-καμπή των παγκόσμιων γεωπολιτικών ισορροπιών αλλά και της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Κατά κάποιον τρόπο, τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τον περασμένο χρόνο κλείνουν και επισήμως τον κύκλο που άνοιξε το 1989-1991.

Του Σωτήρη Δημόπουλου

Τότε, καθώς κατέρρεε το ανατολικό στρατόπεδο, αναδύθηκε ως απόλυτη νικήτρια η αγγλοσαξονική δύση, τόσο ως οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη όσο και ως καθολικά αποδεκτό πολιτισμικό-ιδεολογικό παράδειγμα. Σήμερα, ωστόσο, βρίσκονται υπό αίρεση όλα τα πλεονεκτήματα που διέθετε ο δυτικός πόλος, εξερχόμενος του ψυχρού πολέμου.

Η οικονομία του βιώνει μια μόνιμη κρίση από την μεταφορά του κέντρου της παραγωγικής δραστηριότητας στην ανατολή, η στρατιωτική υπεροπλία του δοκιμάζεται στα αιματηρά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και οι ιδεολογικές του αρχές πολιορκούνται ασφυκτικά από ογκούμενα κινήματα αμφισβήτησης που σαρώνουν Αμερική και Ευρώπη.

Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, το BREXIT, η νίκη του Άσαντ με την καθοριστική αρωγή της Ρωσίας στο Χαλέπι καταγράφονται ως κορυφαίες ήττες για ένα πανίσχυρο κατεστημένο το οποίο δεκαετίες προωθούσε βήμα-βήμα το σχέδιο της «αυτοκρατορίας», της παγκόσμιας ηγεμονίας και της επιβολής ενός μοναδικού οικονομικού και πολιτισμικού προτύπου. Τι πήγε, λοιπόν, λάθος σ’ αυτήν τη τόσο μεθοδική και κολοσσιαία σε μεγέθη και ισχύ προσπάθεια;

Ίσως η κύρια αιτία ήταν ακριβώς η αίσθηση της παντοδυναμίας, που μοιραία προκαλεί αλαζονεία και εν τέλει θολώνει την ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας. Οι ιθύνοντες της «αυτοκρατορίας», εκτός από την αμύθητη οικονομική ισχύ, διαθέτουν προωθημένη τεχνολογία, τεράστιο δίκτυο πληροφόρησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, ελεγχόμενες πολιτικές, επιχειρηματικές και ιδεολογικές ελίτ και, βεβαίως, «κανόνια».

Η «αυτοκρατορία», ωστόσο, έκανε δύο τραγικά λάθη. Το ένα ήταν η εμμονική υπερεπέκταση και η διατήρηση τεσσάρων, τουλάχιστον, ταυτόχρονων μετώπων και το δεύτερο η υποτίμηση της σημασίας της έδρας και των ταξικών και πολιτισμικών αντιθέσεων στο εσωτερικό μέτωπο.

Παρά το γεγονός ότι στην επίσημη, έως πρόσφατα, πολιτική των ΗΠΑ εμφανιζόταν ως κύριος αντίπαλος η τρομοκρατία και το εξτρεμιστικό Ισλάμ, στην ουσία ως υπ’ αριθμόν ένα εχθρός ήταν πάντα η Ρωσία. Από εκεί θεωρούσαν ότι προερχόταν η σημαντικότερη απειλή των συμφερόντων τους. Και μάλλον δικαίως, αν ο στόχος ήταν η με πάση θυσία διατήρηση ενός μονοπολικού κόσμου και η επέκταση της «αυτοκρατορίας».

Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η Ρωσία θα υποτασσόταν ολοκληρωτικά μόνον στην περίπτωση που θα σπαρασσόταν σε κομμάτια. Κι αυτή η ευκαιρία για τη δύση χάθηκε στο δεύτερο τσετσενικό πόλεμο. Απ’ εκεί που ξεκίνησε και η πορεία ανάκαμψης της παραλυμένης ρωσικής ομοσπονδίας. Έτσι, ο στόχος της διάλυσης της Ρωσίας, που δεν εγκαταλείφθηκε, πήρε άλλες διαδρομές.

Αυτές προϋπέθεταν την αποκοπή της Μόσχας από την Ευρώπη και τη δημιουργία μιας αντι-ρωσικής πολεμικής ζώνης ξυστά στα ρωσικά σύνορα. Αυτό το σκοπό εξυπηρέτησε η επανάσταση του Μαϊντάν στην Ουκρανία, την οποία βοήθησαν ουσιαστικά, και μάλλον ελαφρά τη καρδία, και οι δυτικοευρωπαίοι. Το αποτέλεσμα έως σήμερα συνιστά τη σημαντικότερη επιτυχία της πολιτικής της «αυτοκρατορίας», αλλά και τη τελευταία της. Γιατί από εκεί και πέρα, όλα γυρίζουν εναντίον της.

Ο αγγλοσαξονικός παράγων έκανε το λάθος την ώρα που διεξήγαγε τον αντι-ρωσικό πόλεμο να οξύνει και τον υπόγειο πόλεμο με τη Δυτική Ευρώπη. Παρά την επιφανειακή σύμπνοια, ένας λυσσαλέος ανταγωνισμός είχε εκδηλωθεί που θα άλλαζε τα πράγματα και στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Η αποτροπή της ρωσο-δυτικοευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας –μόνιμος αμερικανικός φόβος από την εποχή του Ντε Γκωλ- συμπεριελάμβανε και την υπονόμευση της ευρωπαϊκής χειραφέτησης, όπως την προωθούσε το Βερολίνο ή τουλάχιστον τμήμα των γερμανικών ελίτ, καθώς όλοι οι άλλοι αντίπαλοι, και κυρίως το Παρίσι, είχαν εξουδετερωθεί.

Η οικονομική κρίση, που ήταν αποτέλεσμα και της εξαγωγής της αμερικανικής κρίσης του 2008, η εφαρμογή του σχεδίου της μαζικής μετανάστευσης μουσουλμάνων σε ευρωπαϊκό έδαφος, η εμμονή στο άνοιγμα των ευρωπαϊκών αγορών στα αμερικανικά προϊόντα μέσω της ΤΤΙΡ, οι συνεχείς και άκομψες παρεμβάσεις των ΗΠΑ για τις οδούς ενεργειακού εφοδιασμού έπληξαν ανεπανόρθωτα την Ευρώπη, τις δομές της και κυρίως το, ήδη ταλαιπωρημένο από τη γερμανική υπεροψία, ευρωπαϊκό όραμα.

Αυτό ήταν επίσης μια νίκη για τις επιδιώξεις της «αυτοκρατορίας», αλλά πύρρειος! Γιατί στο χάος που δημιουργείται ενισχύονται διαρκώς οι φυγόκεντρες δυνάμεις κι έτσι ενώ έδιωξαν τον Πούτιν από το Κίεβο σύντομα ίσως εμφανιστεί στο … Παρίσι και στη Ρώμη!

Το ίδιο διάστημα ανοιχτό έμενε και το μέτωπο με την Κίνα, η οποία δεν βολεύεται μόνον με τα οικονομικά οφέλη της παγκοσμιοποίησης, αλλά επιθυμεί τη γεωπολιτική της αναβάθμιση σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο σινο-αμερικανικός ανταγωνισμός στον Ειρηνικό και στην Κεντρική Ασία ήταν να αναμενόμενο να ωθήσει πιο σφιχτά το Πεκίνο στις αγκάλες της Μόσχας.

Οι ιθύνοντες της «αυτοκρατορίας» ίσως υπολόγιζαν ότι αυτή η συμμαχία δεν θα μακροημερεύσει, λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων, ή ότι τα οικονομικά προβλήματα θα γονατίσουν εν τέλει τον Πούτιν. Το θέμα είναι ότι μέχρι να συμβούν αυτά ήδη δημιουργήθηκαν νέα αρνητικά δεδομένα για τις ΗΠΑ, που έβλεπαν το αντίπαλο δίδυμο να παίζει από κοινού εναντίον τους σε κάθε επίπεδο.

Τέλος, το κεφάλαιο «αραβική άνοιξη», που ήταν το τελευταίο μιας σειράς σχεδιασμένων παρεμβάσεων –τύπου έγχρωμων επαναστάσεων που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1990 από την Ευρώπη- είχε μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη διασπορά του χάους από την Λιβύη μέχρι το Ιράκ. Μπορεί, βεβαίως, αυτός και να ήταν ο μύχιος στόχος κάποιων εκ των εχόντων την πρωτοβουλία του άμεσου «εκδημοκρατισμού» του αραβικού κόσμου.

Ωστόσο, το σενάριο προέβλεπε ότι στη συνέχεια οι ίδιοι οι εμπνευστές του σχεδίου θα ήσαν και οι επιτηρητές της μετεπεναστατικής τάξης. Έκαναν λάθος υπολογισμό, όμως, στον βαθμό ευχέρειας κινήσεων που έθεταν οι περιπέτειες σε Αφγανιστάν και Ιράκ και στην πιθανότητα εμφάνισης του απρόβλεπτου παράγοντα, που στην περίπτωση ήταν ο Πούτιν και ο οποίος έδωσε στη Συρία την μισή του απάντηση για την Ουκρανία –η άλλη μισή είναι η Κριμαία και οι επαρχίες Νονιέτσκ και Λουγκάνσκ.

Στη Συρία η «αυτοκρατορία» δέχθηκε ένα μεγάλο πλήγμα, που ανέτρεψε πολλές από τις μεταψυχροπολεμικές βεβαιότητες. Όσον αφορά το εσωτερικό μέτωπο εκεί το λάθος της «αυτοκρατορίας» ήταν ότι πίστεψε πως, μέσω των χειραγωγημένων πολιτικών ελίτ, η νομή της εξουσίας ήταν εσαεί εξασφαλισμένη. Δεν είχε, επομένως, προβλέψει το μέγεθος της αντίδρασης ούτε και τους πιθανούς τρόπους έκφρασής της.

Κι όμως, αυτό διαφάνηκε τόσο με τη δυναμική του Σάντερς όσο, κυρίως, με τον Τραμπ. Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δρα αναμφίβολα υπεράνω, διά και κατά των κρατών. Ωστόσο έχει την απαραίτητη ανάγκη ενός υπερκράτους και τους μηχανισμούς του για να εξασφαλίσει τη διαιώνιση και επέκταση της ισχύος του. Χωρίς να γνωρίζουμε ποια θα είναι η πολιτική αυτού του sui generis νέου «πλανητάρχη», το βέβαιο είναι ότι η «αυτοκρατορία» πρέπει να παλέψει για την προώθηση των συμφερόντων της όχι μόνον στα κράσπεδα της Ρωσίας αλλά και στην ίδια την Ουάσιγκτον.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι μετά το σοκ των αμερικανικών εκλογών το κατεστημένο αυτό έχει σχεδιάσει και ξεδιπλώνει ήδη την αντεπίθεσή του, η οποία είναι πολυεπίπεδη και άγρια. Ο «πόλεμος» κατά του Τραμπ, με τις εκθέσεις που τον παρουσιάζουν σαν μαριονέτα του Πούτιν, σκοπεύουν να τον αναγκάσουν να υποκύψει στις διαθέσεις του, να απορρίψει κάθε σκέψη αποστασιοποίησης από τους κεντρικούς σχεδιασμούς.

Και γι’ αυτό δουλεύουν οι πάντες, από τη CIA, τα γεράκια τύπου Μακέιν, τα συστημικά ΜΜΕ έως την …Μέριλ Στριπ και όλη τη βιομηχανία του θεάματος. Η οργή όμως τους κάνει να μην αντιλαμβάνονται ότι οι επαναλαμβανόμενες κατηγορίες για ρωσικό δάκτυλο στις εκλογές της υπερδύναμης υποβιβάζουν περαιτέρω το κύρος της τελευταίας, κι αυτό θα έχει την αντανάκλασή του στις διεθνείς ισορροπίες.

Επιπλέον, η μαζική μεταφορά αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων και κάθε είδους εξοπλισμού όπως και η αποστολή χιλιάδων στρατιωτών στην ανατολική Ευρώπη ανεβάζουν επικίνδυνα το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Τρέχουν πριν φύγει ο Ομπάμα να διαμορφώσουν συνθήκες χωρίς επιστροφή.

Όλες οι χώρες της πρώτης γραμμής, σκανδιναβικές, της βαλτικές, η Πολωνία, η Ουκρανία και η Ρουμανία μετατρέπονται ανοιχτά σε ζώνη πυρός για τα συμφέροντα της «αυτοκρατορίας». Αντιθέτως, αλλού εμφανίζονται τρύπες στο ευρωατλαντικό οικοδόμημα, που αποδεικνύουν και την κρίση του: στάση της Ουγγαρίας, εκλογές σε Βουλγαρία αλλά και Μολδαβία, αμφιταλάντευση της Σερβίας.

Εν τω μεταξύ, ήδη η Μέρκελ έχει αναλάβει πλέον τα πολιτικά ηνία της παγκοσμιοποίησης, κάτι που σημαίνει ότι επίκεινται και σοβαρές μετατοπίσεις στο εσωτερικό της Ε.Ε. όσο και στην πολιτική της τελευταίας προς τη Ρωσία σε πιο σκληρή γραμμή. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι έως τις γερμανικές εκλογές θα εξελιχθεί ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ των στρατοπέδων: οικονομική υπονόμευση, έξαρση του μεταναστευτικού προβλήματος, εσωτερικός ευρωπαϊκός ανταγωνισμός ιδιαίτερα μετά τις γαλλικές εκλογές.

Στην αντεπίθεση αυτή πρέπει να συμπεριλάβουμε αναμφίβολα και το έκτρωμα-λύση που προωθείται στην Κύπρο. Μία «λύση» που δεν πέρασε στις ημέρες της παντοδυναμίας της «αυτοκρατορίας» κινδυνεύουμε να το δούμε να επιβάλλεται σήμερα, και μάλιστα με χειρότερους ακόμη όρους από αυτούς του σχεδίου Αννάν. Τέτοια παρακμή…