Ελληνική αμηχανία ανάμεσα στην κεμαλική Σκύλλα και την ισλαμική Χάρυβδη…

Παλαιότερα, πολλοί στην Αθήνα πίστευαν ότι το σουνιτικό ισλαμικό κόμμα του κ. Ερντογάν και ο ίδιος προσωπικά αποτελούσαν κάποιου είδους ευλογία για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτή η πεποίθηση άρχισε να παγιώνεται από το 2002 και μετά, λόγω της πρόσκαιρης ανακούφισης από τον φόβο που προκαλούσε η ανοικτά εχθρική στάση των κεμαλιστών έναντι της Ελλάδας. Την πεποίθηση αυτή ενίσχυσαν και κάποια συμβολικού χαρακτήρα ανοίγματα εκ μέρους του ισλαμικού καθεστώτος. Ούτε τότε, όμως, αυτή η πεποίθηση εδραζόταν σε ρεαλιστικές και ορθολογικές εκτιμήσεις για τις μακροπρόθεσμες στοχεύσεις του τουρκικού πολιτικού Ισλάμ.

Αρκετοί είχαν παραπλανηθεί, πιστεύοντας ότι ο κ. Ερντογάν θα εκδημοκράτιζε την χώρα του, θα σεβόταν το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες και θα συνέβαλε στην ουσιαστική βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Όμως, διαψεύστηκαν οικτρά και αυτό θέτει σε σοβαρή αμφισβήτηση τα ερμηνευτικά και αναλυτικά τους εργαλεία και αναδεικνύει την ρηχότητα της σχολής πολιτικής σκέψης, την οποία εκπροσωπούν. Η πολιτική ανάλυση με βάση τα συμφέροντα της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνεται απλώς με συνθήματα και θεωρητικά κλισέ παρμένα από κείμενα που γράφτηκαν αλλού.

Για παράδειγμα, τα γνωστά ερμηνευτικά σχήματα “κεμαλιστές εναντίον iσλαμιστών” και “εκσυγχρονισμός εναντίον Ισλάμ” ήταν και παραμένουν ανεπαρκή για να κατανοήσουμε τις δυναμικές στην Τουρκία. Η άκριτη αναπαραγωγή και εισαγωγή οπτικών και αναλυτικών σχημάτων οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί σε κραυγαλέα σφάλματα.

Αλλιώς κατανοούσαν και ερμήνευαν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι την Τουρκία και αλλιώς οι Έλληνες. Άλλα τα συμφέροντα τους σε σχέση με την Τουρκία και άλλα τα δικά μας, παρά τις επιμέρους ταυτίσεις στα πλαίσια της ΕΕ. Εμείς οφείλαμε να διαβάζουμε τις εξελίξεις με τα δικά μας μάτια και μυαλά και με βάση τις δικές μας στρατηγικές επιδιώξεις και συμφέροντα, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη και τον ευρύτερο περίγυρο και τις σχετικές ισορροπίες.

Συστήματα εξουσίας και εθνική ασφάλεια

Είναι αληθές πως κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησής του το ισλαμικό κόμμα ανέπτυξε μια φιλελεύθερη ρητορική και επέδειξε διάθεση εφαρμογής κάποιων δημοκρατικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων και οικονομικών αλλαγών.

Στόχος αυτού του δημοκρατικοφανούς ελιγμού των πρώτων ετών ισλαμικής διακυβέρνησης ήταν η αποδυνάμωση του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος, ο περιορισμός της ιδεολογικής επιρροής του δυτικού φιλελευθερισμού στη νεολαία των Αλεβιτών και στα ευρύτερα τμήματα των δυτικόφιλων νέων. Τέλος, στόχος ήταν και η διασφάλιση της ηγεμονίας του σουνιτικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην κοινωνία και στο κράτος.

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής η σουνιτική κυβέρνηση οραματίστηκε και επεδίωξε τον υπό δική της ηγεσία συντονισμό και “ενοποίηση” του σουνιτικού ισλαμικού κόσμου. Επίσης, επεδίωξε τον έλεγχο των κουρδικών πληθυσμών και των πολιτικών τους εκφράσεων στο Ιράκ και στη Συρία.

Ο κ. Ερντογάν έδωσε προτεραιότητα και επένδυσε τεράστια ενέργεια και πόρους σε αυτά τα μέτωπα, τα οποία θεωρούσε κρίσιμα για την ασφάλεια, την ενότητα και το μέλλον της Τουρκίας. Το τουρκικό πολιτικό Ισλάμ, που ήταν και είναι εξαιρετικά αντιδυτικό, αποτελούσε πάντα ένα εφεδρικό σύστημα διακυβέρνησης.

Από τα χρόνια του ιστορικού του ηγέτη Νετζμεντίν Ερμπακάν ασκούσε συνεχώς δριμεία κριτική στους κεμαλιστές. Όχι μόνο για την αντιμετώπιση της θρησκείας, αλλά και για την αποτυχία τους να καταστείλουν την κουρδική εξέγερση, να σταθεροποιήσουν και να μεγαλώσουν την ισχύ και την επιρροή της Τουρκίας.

Η αντίληψη των ισλαμιστών περί δημοκρατίας περιοριζόταν στην απελευθέρωση της χρήσης της ισλαμικής μαντίλας στο δημόσιο πεδίο και σε ορισμένες διοικητικές αλλαγές. Αλλαγές που θα επέτρεπαν στα θρησκευόμενα τμήματα της κοινωνίας και στη δική τους εκλογική πελατεία να εισέρχονται απρόσκοπτα στον κρατικό μηχανισμό και στον οικονομικό ανταγωνισμό.